شاهد عظمای روز مم این است!

زندگی زیباست:

آقا محمد یزدی مشهور به تاج الشعرا متخلص به جیحون، از شاعران اوایل قرن سیزدهم هجری است. وی دارای دیوان شعری است که یک بار در 1316 ه. ق در بمبئی و دوبار به سالهای 1336 ه. ش و 1363 ه. ش در تهران به چاپ رسیده است. او به سال 1301 یا 1302 ه. ق در کرمان وفات یافت. مجموعه‏ای به نام نمکدان نیز از وی باقی است که در سال 1316 ه. ق در بمبئی چاپ شده است.

انتخاب از مخمس مرثیه:

ای حرم کعبه‏ات ز حلقه به گوشان 

وی دل دانای تو زبان خموشان

با تو که گفت از حسین چشم بپوشان؟ 

خاصه در آن دم که اهل بیت خروشان

نزدش با اصغر آمدند معجل 

گفتند کاین طفل، کو چو بحر بجوشد 

نیست چو ما کز عطش به صبر بکوشد

اشک بپاشد چنانکه خاک بپوشد 

رخ بخراشد چنان که جان بخروشد

جز به کفی آب، عقده‏اش نشود حل 

هی به فغان خود ز گاهواره پراند 

مادر او هم زبان طفل نداند

نه بودش شیر تا به لب برساند 

نه بودش آب تا به رخ بفشاند

مانده به تسکین قلب اوست معطل 

گاهی ناخن زند به سینه‏ی مادر 

گاهی بیجان شود به دامن خواهر

باری از ما گذشته چاره‏ی اصغر 

یا بنشانش شرار آه چو آذر

یا ببرش همرهت به جانب مقتل 

شه ز حرمخانه‏اش ربود و روان شد 

پیر خرد همعنان بخت جوان شد

زان پدر و زان پسر به لرزه جهان شد 

آمد و آورد، هر طرف نگران شد

تا به که سازد حقوق خویش مدلل 

گفت که ای قوم، روح پیکرم است این 

ثانی حیدر، علی اصغرم است این

آن همه اصغر بدند، اکبرم است این 

حجت کبرای روز مم است این

رحمی، کش حال بر فناست محول 

او که بدین کودکی گناه ندارد 

یا که سر رزم این سپاه ندارد

بلکه بس افسرده است و آه ندارد 

جای دهید آن که را پناه ندارد

پیش کز ایزد برید کیفر اکمل 

ناگه از آن قوم از سعادت محروم 

حرمله‏اش راند تیر کینه به حلقوم

حلق ورا خست و جست بر شه مظلوم 

وز شه مظلوم آن سه شعبه‏ی مسموم

رد شد و سر زد ز قلب احمد مرسل 

طفلی کز تشنگی به غم شده مدغم 

جست و برآورد دست و خست رخ از غم

گردن و سر، گاه راست کرد و گهی خم 

شه ز گلویش کشید تیر و همان دم

ملک جهان بر جنان نمود مبدل 

باز ای مه محرم پرشور، سر زدی 

واندر دلم شراره‏ی عاشور بر زدی

آن سر که چرخ روی به پایش همی‏نهاد 

بر نوک نی نموده به هر رهگذر زدی

دستی که آستین ورا بوسه داد چرخ 

در قطع آن تو دامن کین بر کمر زدی

تو خود همان مهی که به پیشانی حسین 

با سنگ جور، نقشه‏ی شق القمر زدی

بر پیکر امام امم با زبان تیغ 

زخمی دهان نبسته که زخمی دگر زدی

شاهی که خاک مقدم او روح کیمیاست 

بر نیزه‏ی سنان، سرش از بهر زر زدی

از کام خشک و چشم تر عترت رسول 

تا شعله در دل هر خشک و تر زدی

از روبهان چند، برانگیختی سپه 

وانگه به حیله پنجه، با شیر نر زدی

زینب که در سیر ز علی بود یادگار 

او را به تازیانه‏ی هر بد سیر زدی

#جیحون_ یزدی